Al meer dan een week knallen de mooiste foto's via Whatsapp mijn mobiele telefoon binnen. Wat zijn het toch prachtige vogels, die het voorjaar aankondigen. Het zijn kleurrijke juweeltjes in de vogelwereld, samen met de ijsvogel en putter. Bijna tropische verschijningen. Afgelopen weken ben ik eropuit gegaan om deze soort met eigen ogen te aanschouwen. Maar dan niet te ver van Leiden, gewoon lekker in mijn "eigen" omgeving. Vandaag, 2 april moet het toch een keertje lukken. Op naar Lentevreugd bij Wassenaar.
Als ik mijn auto geparkeerd heb, word ik direct verwelkomd door de cetti's zanger. Het harde geluid knalt uit zijn kleine snavel. Ik loop door het toegangshek en zie direct een groepje groenlingen rondvliegen. Wat ben ik blij deze te zien. Hun aantal is de laatste jaren behoorlijk achteruit gegaan door een virusziekte. Hopelijk zal hun aantal snel herstellen. Misschien fijn als Vogelbescherming volgend jaar de groenling eens centraal stelt. Hij heeft het verdiend.
Ik loop direct door naar het platvorm, waar je op een verhoging een prachtig uitzicht hebt over het gebied. Nog net een paar stappen gezet en ik hoor het bekende geluid van de blauwborst (fietspompje). Ongelofelijk, een paar weken vergeefs ernaar gezocht en nu in één keer in beeld. Weliswaar ver weg, de wind speelt ook niet lekker mee. De flierefliuiter wordt op zijn zangpost alle kanten op geduwd. Maar hij blijft zingen. De longen uit het lijf. Met maar één doel. Een vrouwtje lokken en laten zien dat dit toch wel een prachtig gebied is om jongen te produceren. De mannetjes komen altijd het eerst terug van hun winterkwartier, de vrouwtjes volgen een paar weken later. Nu maar hopen, dat de mannetjes een vrouwtje weten te veroveren.
Ik geniet zeker meer dan een half uur van dit prachtig gekleurd vogeltje. Af en toe is hij even weg. Laat zich dan ineens weer horen, soms zien. Maar zijn bekende parachute-vluchtje boven de struiken. Genieten. De cetti's zanger probeert mijn aandacht af te leiden, zingt vlakbij. Maar mijn ogen zijn gericht op de blauwborst, de voorjaarsbrenger. Soms wapperen de borstveertjes wat uiteen, en zie je een witte plek (ster). Maar het is geen wit-gesterde blauwborst. Nee hoor, een hele gewone super-mooie zanger.
Voldaan ga ik weer richting huis. De lucht kleurt wederom grijs, de eerste spetters vallen. Maar ik heb mijn blauwborst gezien.
Op 26 maart 2024 staat Gijs zoals altijd precies op tijd klaar om mee te rijden naar Driebergen. Doel is om samen met twee andere vogelvrienden, Marcel en Koen, vijf spechtensoorten in de kijker te krijgen. We weten dat er in de te bezoeken gebieden een redelijke kans bestaat om de vijf spechies daar te zien. We toeren met de auto naar de afgesproken plek en vandaaruit gaan we met zijn vieren op pad. Het weer zit mee, licht bewolkt, matige wind en een redelijk aangename temperatuur.
We starten in mijn favorieten natuurgebied, Heidestein. Tijdens de wandeling horen we overal tjiftjaf en pink (van de vink). De boomklevers laten hun voorjaarsroepje horen, de boomkruipers kruipen achten de stam. De dodaars roept ons al gauw toe vanuit de vijver nabij het theehuis. Er blijken drie dodaars aanwezig te zijn. Drie is toch te veel? Hopelijk gaan ze hier weer broeden, net als vorig jaar. We wandelen verder. Opeens horen we het kenmerkende roepje van de kleine bonte specht. Even zoeken, al gauw weten we hem te vinden. De kleine rakker is druk bezig bij zijn smidse om een dennenappel te pellen. Een hele tijd blijft hij in het zicht. Geweldig! Onze tweede soort, want de grote bonte specht heeft zich natuurlijk al lang laten zien. Dit is de meest algemene soort van de vijf. Na een tijdje wandelen we verder, horen zwarte mezen. Maar waar zitten ze. Veel te ver weg.
In het open gebied horen we al gauw de grote lijster zingen. Boomleeuweriken laten hun heerlijke zang horen (lu lu lu). Een torenvalk verschalkt een vogelbeest. We horen kuifmeesjes, ja daar maakt ieder me gek mee. Mijn favoriete mees. In de verte zien we hem zitten hoop in de top van een kaal boompje. Wel ver weg, maar toch gezien. Helaas zien we vandaag nog geen tapuiten. Die worden wel al in Nederland gemeld.
We gaan het bos weer in, op zoek naar de zwarte specht. Bij de schaapskooi vliegen twee raven. Opeens weer een bekend geluidje. een kuifmees. Dit keer laat hij zich heel goed zien. Zou hij bezig zijn met territoriumafbakening. Is er al sprake van een nestje. Ik hoop het echt. Ik maak een hele serie foto's. Eindelijk de punker goed in beeld. We wandelen door, horen een zwarte specht. Horen is niet scoren. We willen hem zien. We lopen nog een heel stuk verder, maar helaas, wel de bekende zitroep en baltsroep. Maar geen zwarte specht gezien. OK, dan alleen maar gehoord.
Na een tijdje besluiten we nog even naar een andere plek in de buurt te gaan, waar regelmatig middelste bonte spechten worden gezien. We rijden een stukje, drinken ergens koffie. Appeltaart mag niet ontbreken. Dan op pad, we moeten nog twee soorten zien vandaag. Zal het lukken?
Als we het gebied ingaan, horen we al snel de mibo (middelste bonte specht). Maar het roepje komt van ver. De vinken pinken wat weg. Grote bonte spechten in overvloed. Een boomklever verraadt zijn nest. Twee buizerds vliegen over. Maar de twee spechies laten zich niet zien. Marcel en Koen geven het op, Koen wil nog even de steppenkievit en poelruiter zien. Vlakbij Veenendaal. Gijs en ik blijven achter, hopend op toch nog de mibo en groene.
Uiteindelijk wordt ons geduld beloond. Niet een, maar drie mibo's komen plotseling te voorschijn. Yes, eindelijk. De camera's ratelen, genieten. Minstens een kwartier vliegen de spechten om ons heen. Dan verdwijnen ze weer verder het bos in. Voor ons het moment om richting de auto te gaan. Richting de uitgang van het park laat de groene specht zich meestal wel horen. Ook dit keer! We zien er zelfs twee als een speer wegvliegen. Te snel voor een fotoshoot. Maar gezien hebben we hem.
Voldaan stappen we in de auto, vijf spechten gezien en/of gehoord. En dat in een van de mooiste gebieden, die ik de laatste jaren ben tegengekomen.
Ik kom hier gauw weer terug. Bye, bye spechies.
Afgelopen dinsdag (27 februari 2024) ben ik samen met mijn zoon Sander naar de Munnikkenpolder geweest. Doel was om in dit prachtige gebied de tijdelijke slaapplaats te bezoeken, waar in deze tijd van het jaar honderden steltlopers en andere vogels verblijven, vooral na zonsondergang. En wat hebben we genoten!
Eerst even iets over het gebied.
De Munnikkenpolder ligt in Leiderdorp. Deze polder is ooit in de middeleeuwen ontgonnen door de monniken van het nabij gelegen klooster Engelendael (1396-1577). Een deel van deze historische polder is sinds enkele jaren een stukje nieuwe natuur. Gelukkig voor mens en dier is een aantal jaren geleden besloten de Munnikkenpolder geschikt te maken voor de natuur en recreatie. Dit ter compensatie voor de vele bomen die moesten verdwijnen voor de verbreding van de A4.
In dit prachtige gebied verblijven in het hele jaar tal van soorten vogels.
Daarnaast blijkt dit natuurlandschap uitstekend geschikt voor trekvogels, die hier tijdelijk verblijven om uit te rusten en zich van het rijkelijk aanwezige voedsel te voorzien.
De mooiste tijd om deze vogels te zien is rond zonsondergang in de maanden februari en maart. Reden genoeg dus om op pad te gaan naar dit stukje polderland in de Randstad. Wil je meer weten over dit gebied, bezoek dan deze website.
Ik ben al wat eerder dan Sander aangekomen en fiets het Boomgaardlaan richting de plassen. Als eerste valt mijn oog op twee strandlopertjes, die zich tussen een aantal ganzen tegoed doen aan weekdieren, vliegen, slakjes, schaaldieren en ander spul in het water. Het blijken bonte strandlopertjes te zijn. Een groepje kuifeenden, vooral mannen, zwemmen gezellig met elkaar op. Ik fiets nog even verder en tot mijn verrassing zie ik in het water een grote groep grutto's staan. Druk foeragerend, maar ook druk bezig om het verenkleed wat te fatsoeneren. Zenuwachtig lopen de steltjes heen en weer, af en toe vliegt er eentje op. Maakt een duikvlucht boven de groep en landt weer wat verder tussen een ander groepje grutto's. Ik tel zeker 90 grutto's (later komen er nog tientallen bij). Wat een heerlijk gezicht al die grutto's, waarvan een groot gedeelte IJslandse zijn. Een ondersoort. Aan de overkant van het water, op de dijk staan zeker 80 scholeksters allemaal prachtig in dezelfde richting opgesteld. Verder zie ik ook nog twee paartjes pijlstaarten in het water.
Ondertussen wordt het al wat donkerder. Fotograferen wordt steeds lastiger. De ISO moet bij het fotograferen niet te hoog worden. Een aantal tellers van dit gebied arriveren nog net op tijd. Een van deze enthousiaste vogelaar is Reinier de Man. Hij houdt ook een blog aan, schrijft op zijn originele, soms wat laconieke manier over zijn belevenissen. Pas nog over wulpen tellen in dit gebied. Campinghaan en wulpenslurf is ook een aanrader!
Gelukkig komt Sander eraan, mooi op tijd om zo de aankomende wulpen te zien arriveren. We krijgen ook nog gezelschap van een aantal trouwe tellers, die hier regelmatig een telling houden om zo een indruk te krijgen van de hoeveelheid overnachtende vogels.
Dan opeens, vanuit het niets, komt een eerste groepje wulpen aanvliegen. Ze maken nog even een rondje boven het water. De grutto's worden wat nerveus, gaan wat dichter bij elkaar staan om zo ruimte te creëren voor de wulpen. Schitterend om te zien hoe sierlijk de wulpen landen tussen de aanwezige vogels. Als de zon al een tijdje onder is, zien we opeens nog veel meer wulpen aan komen vliegen. Als gauw staat de teller op 400. Wat een aantallen! En heerlijk dat geluid van die jodelende wulpen.
Het is één en al genieten. Wat een spektakel. Waar zie je zoiets moois. En dat onder de rook van Leiden.
Als het te donker wordt, gaan Sander en ik weer huiswaarts. Voor ons een van die onvergetelijk mooie momenten waarin we oog in oog staan met de wonderen der natuur.
Op zaterdag 13 januari 2024 ga ik met nog 11 enthousiaste leden van de VWG KNNV Leiden op stap, met vandaag als doel: De Zuidhollandse eilanden, de oostkant. Helaas is het weer zo'n dag dat de zon zich niet zal laten zien, heleboel tinten grijs is wat het is. Maar geen gejammer, er zijn altijd vogels te zien, zelfs onder deze grauwe omstandigheden. Met drie auto's vertrekken we uit Leiden. Natuurlijk hopen we weer op leuke soorten. Een velduil? Flamingo's of dwergganzen? We gaan het zien ....
De eerste bestemming is een oud gerestaureerd gemaal, met een prachtig uitzicht over kleine wateren en heel natte weiden, die beiden voorzien zijn van een laagje smeltend ijs. Voor de vogels blijkbaar niet de ideale plek dit keer. Een aantal buizerds zijn er wel aanwezig, eentje plukt iets wat op een meerkoet lijkt. Een grote zilverreiger in de verte, overvliegende ganzen, vooral brandganzen. Maar verder toch erg rustig en grijs. Na een half uurtje gaan we zuidwaarts, op zoek naar dwergganzen, die in dit gebied elk jaar overwinteren. Via smalle weggetjes tussen de kale weiden kunnen we ze niet ontdekken. Wel duizenden ganzen, ook nu vooral weer brandganzen. Onderweg heeft iemand nog een blauwe kiek zien vliegen. Die heb ik helaas gemist. Wel vlak voor onze wielen schiet een smelleken langs.
Na een tijdje tevergeefs zoeken naar de dwergjes, besluiten we richting Battenoord te gaan. De plek om flamingo's te zien. Bij de haven spotten we een vrouwtje middelste zaagbek en ver weg mogelijk een brilduiker. Opeens ziet iemand een ijsvogeltje op een hek zitten. Voor ik mijn ogen erop richt, maakt hij zijn naam waar, een blauwe flits. Met mijn toch wel bijzonder snelle camera weet ik nog net een glimp van deze prachtige vogel vast te leggen. Nog even zoeken in de haven, maar helaas niet meer terug gevonden. Dan maar weer in de auto, richting een plek waar pas nog de flamingo's zijn waargenomen. Maar eerst even een tussenstop bij eetcafé De Tram in Nieuwe Tonge. Daar genoten van koffie, appeltaart, broodje kroket of tosti.
Lees meer: Lange stelten in het roze en rood geoogde duikers
Allereerst wens ik ieder vanaf deze plek een gelukkig, gezond en vogelrijk nieuwjaar.
Het jaar is even nat begonnen als het vorig jaar geëindigd is. En dan lees je op waarneming.nl dat er vooral in het westen van het land veel grote barmsijsjes worden gemeld. Maar de regen weerhield mij ervan om erop uit te trekken. Gelukkig had ik pas geleden wel een groepje grote barmsijsjes gezien in Zoetermeer. Ik was daar om de zwartbuik waterspreeuw te zien. Beide soorten heb ik gelukkig dus gezien, de barmsijsjes zaten wel ver weg in de elzen, maar ik had ze in de kijker. De waterspreeuw was een ervaring apart.
Het is meer dan vijf jaar geleden, dat er grote barmsijsjes in grote aantallen in ons land zijn gezien. Geweldig dus, dat ze nu volop aanwezig zijn. Prachtige vogeltjes, vaak samen optrekkend met de gewone barmsijsjes, sijsjes en putters. Het zijn wel grijzige vogeltjes, maar het roze op de kruin en borst maken het toch een kleurrijk vogeltje. Ook de witte streep op de zijvleugels zijn een kenmerk. De gewone barmsijsjes zijn warmer van kleur, heeft warmbruine tinten op zijn kop en is kleiner dan de grote barmsijs.
De grote barmsijsjes komen uit het hoge noorden. Mogelijk door voedselgebrek komen de vogels nu deze kant op. Op woensdag 3 januari rijd ik richting de Poelgeesterpolder, daar zijn namelijk gisteren 25 grote barmsijsjes gezien. Ik heb mijn pluutje bij me, want de grijze lucht belooft niet veel goeds. Op het moment dat ik het gebied in ga, begint het plots te regenen. Balen natuurlijk, maar kom op, een natuurliefhebber moet daar tegen kunnen. Ik wandel door het gebied, inspecteer alle elzen en berken die er staan, maar niks te zien. Ik geef de barmsijsjes geen ongelijk, met dit weer zoek je toch beschutting! Wel zie ik in de verte tussen de vele grauwe ganzen en nog meer grote Canadese ganzen vier kluten. Prachtige ranke vogels. Voorzichtig wat fotootjes gemaakt, wel opletten dat de camera niet nat wordt. Ik heb leergeld betaald (mijn trouwe EOS Canon 7, Mark II is pas geleden vol water gelopen tijdens een stortbui, weg camera). Ik loop wat heen en weer in de regen, die maar niet lijkt op te houden. Dan een waterig zonnetje, gedurende twee minuten, daarna weer grijs en grauw. Langzaam loop ik terug, richting auto. Nog even de elzen controleren. En dan ....
Een groep vogeltjes vliegt opeens rond een paar elzen. Hoopvol richt ik mijn kijker op de fladderaars. Ja hoor, het zijn barmsijsjes, de grote uitvoering. Yes. Geweldig toch. Het is ook even droog geworden, dus ik durf mijn camera te gebruiken. Kan ik mooi mijn EOS Canon R7 even uitproberen onder slechte weersomstandigheden. De ene foto na de andere maak ik. Genieten.
Pas na 40 minuten besluit ik naar huis te gaan. Ben dus toch niet voor niets naar dit gebied gegaan. Nu maar hopen dat de foto's goed gelukt zijn.
Thuis gekomen merk ik, dat er meer dan 500 foto's gemaakt zijn. Puf, puf, die moet ik dus allemaal even nalopen. Nou ja, even .....
Uiteindelijk kan ik tevreden terugkijken op deze ontmoeting met de grote barmsijsjes. Een behoorlijk aantal foto's zijn goed gelukt. Natuurlijk deel ik die graag met mijn vogelvrienden in de verschillende app-groepen. Ook wel een beetje trots op de foto's. Wat ben ik blij met de camera. Waanzinnig, wat die presteert bij het fotograferen onder uiterst slechte omstandigheden, weinig licht en behoorlijk wat wind. Dit belooft wat, als ik straks erop uit trek onder betere weersomstandigheden.
Als de herfst is aangebroken, word ik altijd heel onrustig. Het is immers de tijd dat de vogels weer massaal op trek gaan. Voor veel vogelliefhebbers en zeker voor mij de favoriete tijd om naar vogels te kijken. In deze tijd heb je kans op grote groepen overtrekkende vogels. Spreeuwen, koperwieken, kramsvogels, vinken en tussendoor heel wat andere leuke soorten. Vogels die je normaal gesproken niet tegen zult komen, vliegen nu over je hoofd heen. Natuurlijk moet je wel een goede plek weten te vinden, om dit spektakel gade te slaan.
Een van die plekken is de oude vuilnisbelt in Katwijk, onder vogelaar wel genoemd "de Puinhoop".
Ieder jaar zal je mij in oktober wel een keertje daar zien staan.
Natuurlijk zijn er meer leuke plekken. Op Heidestein vliegen ook een hoop vogels over. Vooral de roofvogels weten hier aardig door te komen. Vandaar dat in dit gebied een trektelpost is gesitueerd. Tijmen is een van de vaste waarnemers daar, die met veel geduld en passie de waarnemingen doorgeeft op de website van trektellen.nl
Vlakbij huis kun je ook getuige zijn van trekvogels. Opeens zie je weer het roodborstje rond de voedertafel scharrelen, de vinkjes laten zich weer zien. De gaai weet vast wel weer je pindanetje te plunderen. Wie weet wandelt er ook al een koperwiek in je tuin.
Via waarnemingen.nl krijg ik regelmatig leuke meldingen door. In oktober is er grote kans om een bladkoning te horen. Dus vooral deze waarnemingen houd ik in de gaten. Het zien van deze soort is een ander verhaal. Deze bladaapjes zijn vliegensvlug in het gebladerte. Hun groene kleurtje helpt ook niet bij het zien van dit mooie vogeltje. De veelal groene bladeren belemmeren het zicht op dit vogeltje uit het hoge noorden.
Al een paar dagen werd er een bladkoninkje gemeld in Leiden. Voor mij een reden om op 12 oktober toch ook eens naar die waarnemingsplek te gaan. Maar ja, vogels laten zich niet reserveren voor een waarneming door ondergetekende. Met kijker en camera ben ik heel wat keertjes voor nop gegaan. Op zaterdag 14 oktober ga ik voor de zoveelste keer naar de vogelbuurt in Oegstgeest. Ik ben niet de enige belangstellende, er staan nog drie enthousiaste vogelaar te turen tussen de bladeren. Een van de personen heeft hem net nog gehoord. Gehoord, ok, leuk. Maar ik wil hem zien. Ik loop wat om de bosjes heen, hoop een geluidje op te pikken van het vogelbeest. En dan maar hopen dat ik hem (of haar) zie.
Horen doe ik hem al snel. Nu zoeken. En ja hoor, eindelijk zie ik de bladkoning scharrelen tussen de takjes. Eindelijk. Eerst nog behoorlijk verdekt tussen de bladeren, maar dan toch even vrij in beeld. Mijn Canon-camera ratelt lekker door. Veel foto's maken en hopen dat er in ieder geval een paar zijn gelukt. Vooral natuurlijk genieten van dit trekvogeltje, dat je in de rest van het jaar niet gauw meer zult zien. Wat een leuk en mooi getekend vogeltje is het toch. Met een schuin oog kijkt hij in de lens van mijn camera. Misschien denkt het beest wel: "Als je me fotografeert, zorg dan wel dat ik er voordelig op sta!" Natuurlijk doe ik daar mijn best voor.
Thuis gekomen ga ik snel achter mijn pc zitten en upload de foto's naar de cloud van Adobe.
Gelukkig zitten er toch wel wat bruikbare fotootje tussen. Bladkoning, je mag tevreden zijn. Je staat er goed op.
Helaas in de bladkoning ondertussen al richting zuid.
Ik ben weer helemaal blij. Via wat app-groepen deel ik mijn ervaring graag met anderen.
Jiří Mezulian heeft er weer een mooi filmpje van gemaakt.
Een paar keer per jaar bezoek ik een vogelkijkhut. Een ruimte waarin de nadruk ligt op het fotograferen van vogels in het wild. Misschien klinkt dit wat ongeloofwaardig, maar de hutten die ik tot nu toe heb bezocht, liggen prachtig in een landschap verscholen, maar alleen toegankelijk voor bezoekers die deze hut hebben gehuurd. Klinkt natuurlijk wel commercieel, maar niet alle vogelhut-eigenaars doen dit uit winstbejag. De ruimte wordt beschikbaar gesteld, om daar te kunnen genieten van de vogels, die daar regelmatig verschijnen. Zo ook de Boshut Garderen. Van te voren nog even telefonisch wat informatie gevraagd aan de nieuwe eigenaresse, die sinds september 2023 deze boshut beheert. Een allervriendelijkste dame staat me te woord. Ik ben direct overtuigd dat dit bezoek een succes wordt. Sander en ik kunnen daar vast op ons gemak de vele soorten vogels observeren, die daar regelmatig vertoeven.
Afgelopen week heeft mijn zoon Sander me uitgenodigd om deze Boshut in Garderen te bezoeken. Zo'n uitnodiging sla je natuurlijk niet af.
Rond 9.30 uur arriveren we bij de hut, na eerst een behoorlijk hobbelige zandweg afgereden te hebben, vol met kuilen.
We parkeren onze auto op een plek, speciaal aangewezen voor de bezoekers van de hut.
Vijf minuten wandelen met onze spullen en gelukkig de hut makkelijk gevonden. De beschrijving die we van te voren opgestuurd hebben gekregen, was heel duidelijk.
Vol verwachting stappen we de hut in. Spannend.
De ruimte is prachtig ingericht, schoon, ruim en voorzien van allerlei soorten vogelvoer.
We openen de luiken, koppelen onze camera's op de schommels aan de grondstatieven, die door de eigenaar beschikbaar zijn gesteld. Geweldig.
Rond de waterplas strooien we spaarzaam wat voer in stenen bakjes, zoveel mogelijk verscholen tussen het groen. We smeren wat pindakaas aan de spechtenboom :).
Dan gauw naar binnen, de camera's aan en wachten op de vogels.
De vogels komen. Vooral heel veel pimpelmezen en koolmezen. Maar ook de glanskop laat zich zien.
Al gauw de boomklever. Wat is dat toch een prachtig vogeltje. Helemaal niet zeldzaam in bos of park. Maar veel mensen kennen deze vogel niet.
De boomkruiper kruipt ook de spechtenboom in. Al gauw weggejaagd door de grote bonte specht.
Er vliegt van alles voorbij. De buizerd en de raaf horen we wel op de achtergrond, maar we zien ze helaas niet.
Wel de twee prachtige Sijsjes, die onverwachts neerstrijken bij het water.
Vele bekende vogeltjes worden vastgelegd op de camera, de roodborst, winterkoning, vink en merel.
De tijd vliegt voorbij. De camera's ratelen achter elkaar. Nu maar hopen op mooie foto's.
Rond 15.00 uur vinden we het welletjes. We zijn tevreden met wat we gezien hebben.
Op mijn camera prijken bijna 300 foto's. Eerst thuis maar eens filteren. Meestal houd ik nog geen 10 % over van wat ik vastgelegd heb.
Voor Sander was dit de eerste keer dat hij een fotohut had bezocht. Hij vond het geweldig.
Snel nog maar eens doen.
Maar nu naar huis, na eerst de hut netjes achter gelaten te hebben.
Een rit van ongeveer anderhalf uur hebben we er voor over gehad. De files bleven gelukkig uit.
Thuis aangekomen proosten we nog even op deze geslaagde dag.
De volgende dag gaan we de foto's uitzoeken, filteren, bewerken en eventueel plaatsen op facebook en op mijn website.
Heerlijk nagenieten van een heerlijke dag, midden in de natuur, tussen de vogels.
Wat wil een mens nog meer.
Op dinsdag 7 februari is het dan eindelijk zo ver, een bezoek aan fotokijkhut Gooi staat op het programma. Lang naar uit gekeken, samen met Harry Berkelouw een dagje vogels fotograferen vanuit een speciaal daarvoor ingerichte fotokijkhut. Gelukkig is het vandaag mooi weer. Op een afgesproken plaats gaan we carpoolend richting de hut. Hoog op mijn verlanglijstje staat deze dag de kuifmees. Zal ik hem nu eindelijk eens goed op de camera krijgen? We gaan het zien.
Rond zonsopgang komen we aan bij de fotohut. Het is nog een beetje mistig, maar de zon doet zijn uiterste best om door de mistlaag heen te branden. We strooien nog even wat vogelvoer, smeren een paar takken in met pindakaas en Harry slaat een paar bijten in de vijver, vlak voor de hut. We installeren ons achter het ontspiegeld glas in de hut, nog even de beslagen ramen met een doekje drogen en wachten op de eerste vogeltjes. De temperatuur in de hut is amper nul graden. Af en toe het raam drogen, de twee ventilatoren zorgen er gelukkig voor, dat de ramen steeds minder snel beslaan. De deur op een kier helpt ook. Alleen, dan komt de kou wel naar binnen. Vooruit dan maar.
Al gauw verschijnt de eerste koolmees, daarna nog een. Een merel hipt wat zenuwachtig heen en weer. Een vink bekijkt veilig vanaf een hoge boomtak de plek waar de twee "indringers" het nodige strooivoer hebben uitgestrooid. De eerste foto's worden genomen. Het licht is mooi. Nog even de instellingen controleren, daarna ratelt de camera. Voor we er erg in hebben, verschijnt een meesachtig vogeltje op het toneel. De kuif is opvallend. Arthur! Een kuifmees!! Deze vogel staat al zo lang op mijn verlanglijstje. Ik heb deze punker al eens eerder gezien in mijn geliefde Heidestein, maar zo duidelijk als nu heb ik hem nog nooit gezien! Wat een adhd-vogeltje. Zo is ie er, zo is ie weg. Hopelijk komt de kuif weer terug. Ondertussen komen er steeds meer vogels op het toneel. Natuurlijk een grote bonte specht, een gaai. Mannetje en vrouwtje vink. Soms heel dichtbij. Vlak voor het raam kruipt een muisje. Maar ook zo weer weg. Dan weer een roodborst op de voorgrond. En zo gaat het maar door.
Ondanks de kou blijven we volop actief om van de vogels te genieten. De boomklever is het meest actief. Zeker een stuk of drie klevertjes, vooral gek op de pindakaas. Een glanskop laat zich ook steeds meer zien. De merels hebben het vooral druk met elkaar te verjagen. En dan opeens weer de kuifmees. Daar, op de berkenstam! En weer weg ... Zo gaat het maar door. Een winterkoning scharrelt opeens vlak voor ons raam. Zo dichtbij, een foto maken is dan echt heel lastig. Dat scherpstellen lukt dan niet altijd.
Soms is het opeens even stil. Geen vogel te zien. Misschien komt dat wel, door de sperwer, die opeens rakelings over vliegt. Maar na een tijdje komen eerst weer de koolmeesjes, de pimpels, de glanskop. De laatste heeft vaak bonje met de roodborst. Daar is ie weer, de kuifmees. De camera's ratelen maar door. Dat wordt later heel wat foto's bekijken, sorteren en perfectioneren. Vast een hele klus.
Zo gaat het de hele ochtend door. De kuifmees is constant weer aanwezig. Mijn dag kan niet meer stuk. Weer wat foto's van die kuif. Dan weer vanuit een andere positie. Als het beest weg is, even rust. Puf. Dan opeens twee sijsjes bij het water. De camera ratelt door. Kijk, daar, een koperwiek. Hij komt ook naar het water. De meestal schuwe koperwiek heeft blijkbaar geen erg in de twee paar ogen die naar hem staren. De camera ratelt weer. Oeps, links zit de kuifmees weer. "Ik kan geen kuifmees meer zien", roep ik uit. Wie had dit ooit gedacht.
Rond twee uur in de middag besluiten we de hut te verlaten, geheel voldaan. Wat een prachtige hut, mooie omgeving. Prachtig panorama. En best veel soorten vogels. De sijsjes en de kuif zijn natuurlijk de favorieten. Maar ook van de andere vogels hebben we prachtige opnames gemaakt. Alleen de appelvink ontbreekt op het lijstje. Die had ik ook heel graag gezien. Maar ja, je kunt toch niet alles in één keer verwachten. In mei nog maar eens gaan naar deze prachtige hut. Bart Siebelink, dank voor het mogen huren van deze fotokijkhut. We hebben genoten. Voor ieder een aanrader om hier naar toe te gaan. Al is het maar om de kuifmees.
Afgelopen vrijdagmiddag wil ik nog even naar de Strengen. Wat heerlijk om daar weer even rond te lopen. Vooral het stilte-gebied spreekt me altijd weer aan. Ik probeer me niet te ergeren aan de honden die ongelijnd door dit interessante gebied rondlopen, hun baasje vooruitlopen. Een baasje aanspreken en uitleggen dat honden toch echt aangelijnd dienen te zijn, laat ik maar achterwegen. Heeft geen zin, meestal wordt je beloond op rot-opmerkingen. Al gauw zie ik een klein vogeltje nabij het vogelkijkscherm zenuwachtig heen en weer vliegen. Al snel vliegt het richting de waterkant, gaat in het riet zitten, smullend van de zaadjes in de rietstengels. Dan weer laag vliegend naar een struikje. Ik krijg hem in de kijker. Een tjiftjaf op het eerste gezicht. Maar wel erg grijs. Iets bruin in de wang. Dat is toch wel bijzonder. Zou het een Siberische tjiftjaf zijn? Eerst maar onze grote vogelkenner Sam Gobin raadplegen. Al snel krijg ik een reactie. Jazeker, dit is de Siberische versie. Geweldig. Nog wat bewijsfoto's maken, later melden op waarneming.nl. Wat een leuke waarneming. Helaas maakt deze oosterling geen geluid. Jammer, want juist zijn roepje is een dubbel bewijs dat het geen gewone tjif is.
Als ik nog even verder wandel, merk ik dat de vogels zich verder weinig laten zien. De baardmannetjes zijn ook nu weer niet van de partij. De sperwer zit op zijn bekende uitkijkpost en een fazantenhen ligt wat te draaien in de zon. Pas aan het eind van de wandeling kom ik een vuurgoudhaantje tegen. Helaas niet op de foto te krijgen. En jawel, weer een tjiftjaf. Maar deze is duidelijk minder grijs, warm bruine bovendelen. Dit is de gewone tjiftjaf. Ja zeg, één Siberische is echt wel genoeg op een dag. Het was weer genieten!
Op woensdag 18 januari arriveren Anke Burgers en ik op de parkeerplaats in de Nieuwe Driemanspolder. De zon komt al aardig op en verspreidt een prachtig licht over de polder. De zon staat in deze tijd laag, dus van het gouden uurtje (term uit de fotografie-wereld) kun je wat langer gebruik maken. We lopen tegen de wijzers van de klok het gebied in. Al snel laat de eerste kleine zilverreiger zich zien (er zullen er nog heel wat meer worden gezien). Met sierlijke vleugelslag vliegt hij voor ons langs. Tussen alle eenden zien we een exoot, de rosse stekelstaart. In het riet laat de rietgors zich horen en zien. Anke ontdekt een geoorde fuut in de rietkraag. Wat een stiekemerd. Hij wil zich niet laten zien. Iedere keer duikt hij weer onder of verstopt zich in het riet. Een grote groep kieviten vliegt rondjes boven de polder, ze strijken weer even neer om al snel weer een rondje te vliegen. Kieviten vliegen in dit jaargetijde vaak voor de vorstgrens uit. Er is kou op komst, dus wat vliegoefeningen is niet gek. Ik schat zeker 300 kieviten. Een schouwspel om te zien.
We wandelen verder, Anke ziet de eerste pijlstaart. Veel te ver weg voor een foto. Wat zijn het toch prachtige eenden. Later zullen we de pijlstaart veel beter in het zicht krijgen. We zien opeens een hel witte grote vogel bij een van de plassen staan, de toestand van de wereld te overdenken. Een grote zilverreiger. Op nog geen drie meter afstand van de kleine zilverreiger. De familie zilver bij elkaar. Mooi om de verschillen te zien. Gele of zwarte snavel, grootte verschilt toch wel enorm. Prachtig. De vogels zijn zo wit, dat de kans op overbelichting bij het fotograferen groot is. Na een tijdje wandelen we verder, horen het gefluit van de talloze smienten. Veel slobeenden op het water en in de lucht. Wat krakeenden, grauwe ganzen en een klein groepje wintertalingen. Genieten.
Nabij een bruggetje hip een kramsvogel door het gras. Die heb ik nog weinig gezien deze winter. Ik vind dit een van de mooiste lijsterachtigen. Langs het water dobberen de nodige kuifeendjes. Wat ook opvalt is het grote aantal tafeleendjes. De mannetjes zijn prachtig gekleurd. Mooi met dat zonnetje erop. Richting het kijkscherm zien we de daar altijd aanwezige aalscholvers. Verder is daar niet zoveel te beleven. We wandelen nu weer richting de kampeerboerderij en zien opeens wat vogeltjes links van het pad opvliegen. Het blijken graspiepers te zijn. Zeker een groep van 10. Een torenvalk bekijkt het geheel, maar heeft geen interesse in deze vogeltjes. Weer vliegt er een kleine zilverreiger op. We speuren het water af op zoek naar de mogelijke nonnetjes. Dat blijken helaas rosse stekelstaartjes te zijn. Ook leuk natuurlijk, maar minder spectaculier. We lopen nog even rond de speeltuin nabij de boerderij en zien een torenvalk rustig in het gras zitten. Hij laat zich rustig fotograferen. Niet te dichtbij gaan staan, want dan jagen we haar op. Wat een pracht beestje. Verderop komen we een soortgenoot tegen in de lucht. Prachtig plaatje kunnen maken.
We naderen de parkeerplaats. Maar goed ook, want de lucht kleurt donker-grijs en de eerste druppels vallen al. Nog net op tijd in de auto. Dan breekt de bui los. Geen probleem, laat het nu maar regenen, deze ochtend kan niet meer stuk. Wat een heerlijk gebied, de Nieuwe Driemanspolder. Altijd weer verrassend, in ieder jaargetijde.
